Pieszo dookoła Polski od grudnia idzie legniczanin Rafał Skop

Sam nie wiem, skąd we mnie się wziął pomysł na tę wędrówkę. Pewnego dnia obudziłem się i postanowiłem, że zrobię coś fajnego, szalonego. Postanowiłem obejść dookoła Polskę, aby w ten nietypowy sposób wejść w dorosłe życie - opowiada Rafał.

Z wykształcenia elektryk. 23 lata. Mieszka i pracuje w Legnicy.

Opracowanie planu podróży i zebranie odpowiedniego sprzętu zajęło mu trzy tygodnie. Zresztą sprzętu ma niewiele, tylko tyle, ile się zmieści w plecaku. Na starcie miał przy sobie 150 złotych, które od rodziny dostał pod choinkę. W ostatniej chwili babcia wcisnęła mu do plecaka nieco świątecznych wypieków. Miał prowiant na początkowe dni.

Z Legnicy ruszył 25 grudnia. Skierował się na północ.

"Na początku chciałbym powiedzieć, że to nie żarty! Decyzja zapadła. Wyruszam na »Dłuższy Spacer« dookoła Polski - 3511 km" - napisał na swojej stronie na Facebooku tuż przed startem. Obecnie ma na niej 3200 fanów z całej Polski.

Przez Gubin i Słubice dotarł nad Bałtyk w okolicach Dziwnówka. Później przez Ustkę, Wejherowo, Elbląg doszedł do Suwałk. Stamtąd skierował się na południe do Białegostoku. W zeszły poniedziałek zaczął wędrówkę przez Podkarpacie.

- Dziennie idę osiem do dwunastu godzin, pokonuję od czterdziestu do pięćdziesięciu kilometrów - wylicza Rafał. - Trasę dostosowuję do tego, gdzie oferowana mi jest pomoc. Głównie chodzi o noclegi. Chociaż wielu ludzi zaprasza także na posiłki i daje prowiant na dalszą drogę.

Zwykle już na kilka dni przed planowanym dojściem do jakiegoś miasta wie, gdzie będzie nocował. Wie nawet, gdzie i u kogo będzie mógł liczyć na posiłek i jakieś wsparcie. Odwdzięcza się wpisami na Facebooku. Często dorzuca zdjęcia.

- Ludzie reagują bardzo przyjaźnie. Niezależnie od regionu Polski. Najlepszym dowodem jest to, że nie spotkało mnie nic złego. Ludzie są życzliwi, bardzo mnie wspierają - opowiada podróżnik.

Fota obowiązkowa

- Idę chodnikami, poboczami dróg, czasami leśnymi drogami, gdy są jakieś skróty. Chociaż skrótów staram się unikać, bo trasa pozornie wydaje się krótsza, ale przejście zajmuje o wiele więcej czasu. Kieruję się nawigacją - opowiada Rafał.

Internauci śledzą jego wyprawę i jeżeli trasa wiedzie w pobliżu ich miejscowości, zdarza się, że na niego czekają. Jak np. pani ze sklepu w Oleszycach koło Lubaczowa. Wypatrywała podróżnika, a gdy już się doczekała, to obowiązkowa fota i na Face-booka.

Czekają na niego pracownicy stacji benzynowych, hoteli i przydrożnych moteli. Na początku niewielu wiedziało o jego podróży. Miał problemy ze znalezieniem darmowego noclegu i jakiegoś obiadu. Z czasem zyskiwał coraz więcej fanów i nieznajomych przyjaciół.

- W Lubaczowie zostałem tak serdecznie przyjęty, że znacznie opóźniło się wyjście na codzienny odcinek trasy. Moi gospodarze nie chcieli mnie wypuścić bez śniadania. W efekcie u różnych osób zjadłem kilka śniadań - wspomina.

"Coraz lepsze masz te posiłki" - to komentarz znajomego internauty po tym, jak Rafał wrzucił fotkę ilustrującą sposób przyjęcia go w jarosławskim opactwie. Na stole jedzenie oraz... czarna i biała nitka w słoiczku. Po co nitka? Johny doznał kontuzji.

Johny to plecak. Odpruł się jeden z pasków, konieczna była reperacja. Rafał zabrał się za to sam, ale nie podołał. Johny'ego zreperowała zawodowa krawcowa w Jarosławiu.

Dzięki poznanej dziewczynie Jarosław zwiedził w ekspresowym tempie. Na trasę w kierunku Rzeszowa znowu wyszedł mocno spóźniony. Efekt? Do celu i miejsca kolejnego noclegu dotarł ok. godz. 1 w nocy ze środy na czwartek.

Przemyśl? OK, przemyślę

W wyprawie towarzyszy mu smartfon. Uwiecznia na nim mijane znaki drogowe. Zdjęcia często okrasza z żartobliwymi komentarzami.

"Przemyśl? OK, przemyślę" - napisał na Facebooku pod fotką z kierunkowskazem wskazującym Przemyśl. "No to gwizdamy" - napisał, gdy mijał Gwizdaj pod Przeworskiem. Od wschodniej strony tego miasta został przyjęty przez obsługę stacji benzynowej. Fotka obowiązkowa. Kolejna stacja paliwowa w okolicach Łańcuta. Poczęstunek kawą, w zamian fotka.

- Na całej trasie zdarzyło mi się, że tylko przez trzy noce nie miałem gdzie zanocować. Wtedy przez dwie noce włóczyłem się po mieście. Trzeciej postanowiłem iść dalej, bo straciłem sporo czasu - opowiada.

25 marca, czyli trzy miesiące od rozpoczęcia wędrówki, chce z powrotem dotrzeć do Legnicy. Wtedy zabierze się za napisanie książki o wyprawie. Może coś na niej zarobi? Może na tyle, że będzie mógł wystartować w życie?

Będą to głównie przyjemne przygody, bo tych niemiłych miał niewiele.
- Raz, gdy szedłem poboczem drogi, chciał mnie nastraszyć kierowca ciężarówki. Pośliznąłem się i wpadłem do rowu. Ale poza tym incydentem nic złego mi się nie przytrafiło. Polacy to przyjazny naród - opowiada.

Idę dla siebie

- Podczas wędrówki mam sporo czasu na przemyślenia - podsumowuje. - Na poszukiwanie swojej drogi. Tej życiowej. Zastanowienia się nad sobą, nad swoją przyszłością.

Chciałby, żeby przyszłość była nieco inna niż obecna podróż. Bo wędrówkę planuje z dnia na dzień, według orientacyjnie ustalonego kierunku marszu. Była północ, wschód, południe, teraz idzie na zachód. Jednak trasa jest opracowywana spontanicznie, niemal z dnia na dzień. Codzienny cel podróży jest w miejscowości, w której ma nocleg.

- Nie idę dla jakiejś idei. Po prostu, sam dla siebie. Tak to sobie wymyśliłem i cały czas się tego trzymam.