Legnickie historie: Pochodnie zwycięstwa

Większych walk nie było. Dlatego też, gdy 9 lutego 1945 roku Legnica znalazła się w rękach Rosjan, nie była zniszczona. 

Duże straty miasto zaczęło ponosić dopiero od tej chwili. Rosjanie traktowali bowiem Legnicę jako zdobycz wojenną i zaczęli ją ogałacać, z czego się tylko dało. Jak pisze Wojciech Kondusza w swojej "Małej Moskwie", Niemcy pozostawili większość fabryk w dobrym stanie. Można je było uruchomić. Jednak "trofiejne brygady" demontowały wyposażenie i wywoziły na Wschód.

Zobacz koniecznie: Wyjątkowe zdjęcia sowietów w Legnicy

Pozostawały tylko mury, albo i ruiny. To samo działo się z mieszkaniami. Pełnomocnik Komitetu Ekonomicznego Rady Ministrów, który lustrował Legnicę wiosną 1945 roku, informował Warszawę, że domy były rozbite, a mieszkania rozszabrowane.

Opróżniano je z dywanów, mebli, instrumentów muzycznych, zegarów. To wszystko wywożono na stację. Czego nie udało się wywieźć, po prostu niszczono. Rosjanie szukający "skarbów", demolowali i rozbijali ściany mieszkań, które często podpalali. Także z okazji 1 i 9 maja, kiedy to w mieście zapłonęło 300 "pochodni zwycięstwa", jak pisze Joanna Lilla Świącik w książce "Podwójnie strzeżeni".

Do zniszczeń przyczyniali się też polscy szabrownicy.

W efekcie od lutego do maja spłonęła duża część starówki, w tym też zamek. Nie było czym gasić pożarów, bo wycofujące się wojska niemieckie zabrały cały sprzęt (12 samochodów, 15 motopomp, 1200 m węży pożarniczych), ze sobą. Miejska straż pożarna (powstała 5 maja 1945) miała tylko jeden pojazd.
Według szacunków polskiej administracji z 1946 roku, zniszczeniu uległo około 25 proc. zabudowań miejskich. W gruzach legło 120 budynków, a ponad 200 zostało zniszczonych w 50-70 proc. - pisał w monografii Legnicy Czesław Kowalak. Legnica oficjalnie została przekazana władzom polskim 16 maja 1945 roku. Ale rabunek wcale się nie skończył.